ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΙΣ

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΙΣ




Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Με αφορμή την διαμάχη στο "Κονάκι" των Ἐσφιγμενιτών και Κατσουλιέρηδων


31 ΙΟΥΛΊΟΥ 2013
Ως συμπληρωματικά στην ανάρτηση που έκανε η παράγκα μας "Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ!" από την εμπεριστατωμένη αποστομωτική μελέτη του Εγκολπίου, είναι και η ακόλουθη ανάρτηση. Να να μας συγχωρούν οι συντάκτες της, μα πιστεύουμε ταπεινά πως σε τίποτα δεν αναιρούν τα όσα περιγράφει τα ήδη λεχθέντα. Φωτίζει μια άλλη πτυχή με «ολίγον » πνευματικό κουτσομπολιό, και παρόλο που δεν συμφωνούμε σε κάποιες υπερβολές το μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας..

πατρ. Βαρθολομαος  διαλέγεται  δεκαετίες μ τος αρετικος γέτες τς Δύσεως (πο κπροσωπον κατομμύρια  Παπικος κα Προτεστάντες), χωρς ν χουν ποχωρήσει οτε βμα τ Βατικαν κα τ Π.Σ.Ε. π τς βλέψεις ποταγς τς ρθοδοξίας π τν Πάπα, ντίθετα συνεχς προσθέτει νέες αρέσεις στς αρέσεις, κα νέα κκοσμίκευση στν κκοσμίκευση, μ ποτέλεσμα ν κκοσμικεύεται κα ν αρετικοποιεται «θεσμικ» ρθόδοξη κκλησία κα ο ποίμαντοι ρθόδοξοι πιστοί, πο χουν τν δυστυχία ν ποιμαίνονται π φιλοαιρετικος πισκόπους!
πατρ. Βαρθολομαος, μως, μ τος σχισματικος σφιγμεντες, πως τος θεωρε (κα χουν πράγματι δώσει δικαιώματα γι’ ατ τν κατηγορία μ στοχες νέργειές τους), γιατ δν διαλέγεται;  Γιατ πιμένει ν κβληθον π τ γιο ρος δι τς βίας;
Στος μν Παπικος πο χουν μι στορία δολοφονικν πεμβάσεων, σκευωριν, πορροφήσεως τς ρθοδόξίας κ.λπ. δείχνει μι νευ ρίων «γάπη».
Στος μόδοξους μως (στω κι ν θεωρε τι εναι σχισματικοί), γιατί δν δείχνει τν δια νοχή; ο μόνο γκλημά τους (γκλημα κατ' ατόν, ελογημένη μως νέργεια π τος ερος Κανόνες) εναι τι δν θέλουν ν τν μνημονεύσουν.
* Μήπως πειδ κκρεμε τ τσκ το νς κατομμυρίων τριακοσίων χιλιάδων ερ πο θ πάρει νέα δελφότητα το σφιγμένου πο σκάρωσε κ. Βαρθολομαος;
* μήπως πειδ προγραμματισμένη πίσκεψη το Πάπα στ γιον ρος τινάσσεται στν έρα, ἐὰν δν χουν πελαθε ο τς . Μ. σφιγμένου κατ τν μερομηνια πισκέψεώς του κε;
Γι ν ξετάσουμε οσιαστικ κα βαθει τ θέμα, πρέπει ν νατρέξουμε στς ρχς τς δεκαετίας το 1970. Τότε, λοι σχεδν ο γιορετες προχώρησαν στν διακοπ το Μνημοσύνου το Πατριάρχη, γιατ ς γνωστόν αθαίρετα προχώρησε στν ρσι τν ναθεμάτων.

Τ δραματικ ρώτημα, πο χει ν κάνει κα μ τν γκατάλειψη το γνος ναντίον το Οκουμενισμο π τος γιορετες εναι τ ξς:
Πς ατ νέργεια, πο τότε κρίθη ΝΟΜΙΜΗ κα τν νίσχυσε (πιμένοντας στν ποτείχιση) κα γέρων Παΐσιος, πς σήμερα, πο Οκουμενισμς  προελαύνει,   τότε φαρμοσθεσα Διακοπ Μνημοσύνου, χι μόνο γκαταλείφθηκε, λλ ντίθετα, ο τότε πέρμαχοί της, καταδικάζουν τος μοναχος τς . Μονς σφιγμένου, πο τν συνεχίζουν; Κι ν χουν ο σφιγμεντες κάνει κάποια λάθη (χοντας γκαταλειφθε μόνοι στν μοναχικ λλ θεοφιλ ατ γνα τους), δν βλέπουν στν καθρέπτη τς ατοκριτικς τν αυτό τους ο γιορετες, ς τν θικ ατουργό; Γιατί ο γιορετες συμπλέουν μ να παναιρετικ Οκουμενιστή; Γιατί σιωπον κα δν παίρνουν στ χέρια τους τν γνα, στε ν φαιρέσουν τ «λλοθι» τν σφιγμενιτν (ν τσι νομίζουν;) Μήπως πειδ κάμφθηκαν π τς πειλές; Μήπως πειδ προτίμησαν τ ερω-αργύρια τς προδοσίας!
Εναι ποκαλυπτικ στ σημεο ατ κα ξίζει ν παραθέσουμε κάποια ποσπάσματα π σα παρουσιάζονται σ σχετικ βιβλίο.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος...», Ἱερομόναχου Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ)


«Μελετώντας σα κείμενα φθασαν ες μς διά τήν γιορείτικη ποτείχισι, διαπιστώνομε τι ατή ξεκίνησε μέ λες τις πατερικές προϋποθέσεις, ο ποες πρέπει νά πάρχουν διά νά εναι νόμιμος ποτείχισις καί θεάρεστος σκοπός της. Δυστυχς μως, ν τό ξεκίνημα το ριστον, τό τέλος της το πελπιστικά κακό, ταπεινωτικό καί δοξο.  Διότι ο γιορετες Πατέρες κατέθεσαν τά πλα τότε πού πρεπε νά ντείνουν τον γνα των, ταν δηλαδή ρχισαν ο πειλές καί ο φοβέρες πό τούς Πατριαρχικούς ξάρχους· τότε πού τά βλέμματα τν ρθοδόξων νατένιζον ες τό γ. ρος ς ες τήν κρόπολιν τς ρθοδοξίας, προσδοκντας τήν ποκατάστασιν τς πίστεως. Ο λόγοι πού πικαλονται ο γιορετες Πατέρες, διά τούς ποίους διέκοψαν τήν μνημόνευσι το Πατριάρχου θηναγόρα, ταν καθαρά λόγοι πίστεως καί συνίσταντο στήν ρσι τν ναθεμάτων πού ατός νήργησε μέ συνοδική πόφασι τό 1965, στή συνάντησι το θηναγόρα μέ τόν Πάπα στά εροσόλυμα καί γενικς στήν φιλοπαπική του στάσι.
ερά Κοινότης, λοιπόν, το γ. ρους, ζντος κόμη το Πατριάρχου θηναγόρα, πρε κατά τήν τακτική συνεδρία τς 17-10-70, μία στορική διά τούς καιρούς μας πόφασι, κατά τήν ποία σεβόμενη τήν λευθερία καί τό ατοδιοίκητον τν μονν, φηνε τελεία λευθερία πιλογς ες τό θέμα τς μνημονεύσεως το Πατριάρχου.
δια πόφασις πανελήφθη στήν διπλή σύναξι τς 13-11-71:
Διαμνημόνευσις Οκουμενικο Πατριάρχου. κτακτος Δ. Ι. Σύναξις ναφέρεται ες τήν κόλουθον πόφασιν ατς, πό τήν ννοιαν τι κάστη ερά Μονή χει τήν πόλυτον λευθερίαν πως νεργ ν προκειμέν κατά τήν αυτς κρίσιν καί συνείδησιν”.
Μετά τόν θάνατο το θηναγόρα νέος Πατριάρχης Δημήτριος παίτησε μετά πειλν τήν μνημόνευσι το νόματός του πό τούς γιορετες Πατέρες κα πρός τόν σκοπόν ατν πέστειλε τόν Μητροπολίτη Φιλίππων ς πατριαρχικόν ξαρχον, διά νά πιβάλλη μέ κάθε τρόπο τήν παναφορά τς μνημονεύσεως. πό τό περιοδικό “γ. Σίμων μυροβλήτης” μεταφέρουμε τά σχετικά μέ τήν πόθεσι γεγονότα: “ΜΕΤΑ τήν φιξι το Πατριαρχικο ξάρχου γένετο λόγος περί μνημοσύνου το πατριαρχικο νόματος. κτώ εραί Μοναί δέν μνημόνευον τόν Οκ. Πατριάρχην. φο προσεπάθησεν πατριαρχικός ξαρχος νά πείσ τούς ντιπροσώπους τν Μονν τι πατριάρχης εναι ρθόδοξος πως καί προκάτοχός του, κλήθησαν νά παντήσουν γραπτς α μή μνημονεύουσαι εραί Μοναί». Μόνον « . Μ. Σταυρονικήτα πήντησεν τι θά μνημονεύ το λοιπο (1972, τ. 13, σελ. 22).
Ο γραπτές παντήσεις τν μονν, ο ποες διέκοψαν τήν μνημόνευσι, πρός τήν ερά Κοινότητα καί τόν πατριαρχικό ξαρχο ταν ντως μολογιακές.
Κατωτέρω, παρατίθενται οἱ ἀπαντήσεις αὐτές τῶν Ἱερῶν Μονῶν πρός τήν Ἱεράν Κοινότητα.

ΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1972

Μετὰ τὴν ἄφιξιν τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐγένετο λόγος περί τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος.

1.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ – ὑπ’ ἀριθ. 117) 21.9.72

«Τὴν ὑπ’ ἀριθ. 627 ἐπείγουσαν ἐγκύκλιον ἐλάβομεν τὴν 20.9.72 ἐπὶ τῇ ἐνταῦθα ἀφίξει τοῦ Σεβ. Ἁγίου Προέδρου καὶ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Ἀλεξάνδρου.
Χαιρετίζομεν Ὑμᾶς καὶ ἡμεῖς ὅλοι οἱ πατέρες τῆς Μονῆς μετὰ χαρᾶς. Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερὰ Μονὴ ὑπὸ στοιχ. ΙΔ´ ἐν τῇ σημερινῇ Συνάξει 21.9.72 ἐξήτασε καὶ αὖθις τὸ ἐπίμαχον αὐτὸ θέμα τοῦ μνημονεύματος, καὶ παρ’ ὅλον τὸν σεβασμὸν καὶ τὰ ὡραῖα λόγια τοῦ ἁγίου Προέδρου, ἅτινα ἐμελετήσαμεν μετὰ προσοχῆς ἐν τῇ ἐγκυκλίῳ του, ἡ καθ’ ἡμᾶς Γεροντικὴ Σύναξις, κατόπιν ἀνταλλαγῆς γνωμῶν, ὁμοφώνως ἤχθη εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ πληροφορήση Ὑμᾶς, τὴν ὑμετέραν Σεβασμιότητα, γραπτῶς τὰ κάτωθι, ἐν σχέσει μὲ τὸ σοβαρὸν ἐκκλησιαστικὸν αὐτὸ θέμα:
 Ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐπαναλάβωμεν τὴν ἐν πεποιθήσει καὶ ἀμετάθετον ἀπόφασιν ἡμῶν περὶ συνεχίσεως τῆς διακοπῆς τοῦ Πατριαρχικοῦ Μνημοσύνου εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, ἐφ’ ὅσον ὁ Νέος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Δημήτριος ὁ Α´ θὰ συνεχίση τὴν τηρουμένην ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γραμμῆς, τὴν ὁποίαν εἶχε χαράξει ὁ Ἀθηναγόρας. Ἡμεῖς οἱ Ἁγιορεῖται ἐνομίζαμεν ὅτι θὰ ἀκολουθήση αὐστηρὰν συντηρητικὴν γραμμὴν ἀντίθετον ἀπὸ ἐκείνην τοῦ Ἀθηναγόρα. Ἑπομένως, ἔργον τοῦ νέου Πατριάρχου θὰ εἶναι ἡ ἐπὶ 24 ἔτη χαραχθεῖσα γραμμὴ τῆς συνεργασίας μετὰ τοῦ ἀμετανοήτου πάπα Παύλου διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν. Συνεπῶς, ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Καρακάλλου ἐπανέρχεται καὶ αὖθις εἰς τὴν παλαιὰν ἀπόφασιν τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, ἥτις λέγει καὶ ἀποφασίζει, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι ἐπαφίεται εἰς τὴν συνείδησιν ἑκάστης Μονῆς ἡ διαμνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διότι δὲν δυνάμεθα νὰ καταπατήσωμεν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, οὕς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐλάλησεν εἰς αὐτοὺς παρὰ ταῖς Ἱ. Συνόδοις. Θὰ πειθώμεθα εἰς τὸν νέον Πατριάρχην, ὅταν διαπιστώσωμεν ὅτι οὗτος θὰ ἀναθεωρήση τὰς αἱρετικὰς ὁμολογίας τοῦ προκατόχου του καὶ δὲν θὰ συνεχίση τὴν φιλοπαπικὴν γραμμήν».  

2.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑ ὑπ’ ἀριθ. 156) 20.9.72.

«Ἐμμένομεν εἰς τὴν πιστὴν τήρησιν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒ´ τῆς 13.11.72, διὰ τὸ μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὅστις ἐδήλωσεν ὅτι θὰ ἀκολουθήση τὴν γραμμὴν τοῦ προκατόχου του.
Ἡ Συνεδρία τῆς ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως φέρει τὸν τύπον ἐθνοσυνελεύσεως, συμφώνως τῷ 1ῳ ἄρθρῳ τοῦ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, καὶ, ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἱερὰ Κοινότης δὲν δύναται νὰ ἀκυρώση τὰς ληφθείσας ἀποφάσεις αὐτῆς».

3.    ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ  ὑπ’ ἀριθ. 624) 25.9.72

«Ἀνταποκρινόμενοι εἰς τὴν ὑπ’ ἀριθ. 627) τῆς 19ης τρέχοντος μηνὸς Ὑμετέραν ἐγκύκλιον, γνωρίζομεν τῇ Ἱ. Κοινότητι ὅτι ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματος τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου Δημητρίου, ἡ ἀπόφασις ἡμῶν εἶναι ὅτι δὲν δυνάμεθα νὰ προχωρήσωμεν εἰς συζήτησιν, παρὰ μόνον ἐφ’ ὅσον δηλωθῆ ὑπὸ τῆς Α. Παναγιότητος διὰ τοῦ Τύπου ὅτι δὲν θὰ ἀκολουθήση τὴν πορείαν τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ».  

4.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ  ὑπ’ ἀριθ. 188) 22.9.72

«Ὅτι ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Μονὴ ἐμμένει ἐπί τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀποφάσεως τῆς ὑπὸ στοιχ. ΝΒ´ 18.11.71 Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, δεδομένου ὅτι τὰ αἴτια, ἅτινα μᾶς ἔφερον εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δὲν ἤρθησαν, ὡς εὐχόμεθα καὶ ἀναμένομεν. Ἀντιθέτως, μάλιστα, ἐὰν λάβη κανεὶς ὑπ’ ὄψιν του τὸν ἐνθρονιστήριον λόγον τοῦ νέου Πατριάρχου, Παναγιωτάτου κ. Δημητρίου - Ἐφημερὶς Ὀρθ. Τύπος, φυλ. 167-168 τῆς 1ης καὶ 15ης Αὐγούστου 1972 - ὡς καὶ τὰς προγραμματικὰς δηλώσεις του πρὸς τὴν ἐνδημοῦσαν Σύνοδον - «Ἐπίσκεψις», ἀριθμ. 60) 8.8.1972, σελίς 7 -, ἡ ἐμμονή μας ἐγένετο πλέον σταθερά».

5.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ ὑπ’ ἀριθ. 125) 25.9.72

«Ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ οὐδέποτε διέκοψε τὴν μνημόνευσιν, ἀλλὰ μνημονεύει ‘ Ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν’, ἔχομεν ὅμως τὴν γνώμην ὅπως ἡ Ὑμετέρα Πανοσιολογιότης συγκαλέση Ἔκτακτον Διπλῆν Ἱερὰν Σύναξιν διὰ τὰ περαιτέρω».

6.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
 
Τὴν ὑπ’ ἀριθμ. 627 καὶ ἀπὸ 19ης τρέχοντος ἐπείγουσαν Ἐγκύκλιον τῆς Ὑμετέρας Πανοσιολογιότητος ἐγκαίρως ἐλάβομεν. Ἀναγνώσαντες ταύτην ἐπισταμένως, μετὰ τῶν συνημμένων πολυγραφημένων διὰ τὰ ὅσα ἐξέθεσεν ὁ Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Ἀλέξανδρος, ἐν συνεδρίᾳ τῆς Γεροντικῆς Συνάξεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ κατ᾽ ἀπόφασιν Ταύτης, Σᾶς ἀπαντῶμεν:
 Τὸ θέμα τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὅπερ ὑφίσταται ἀπό 8ετίας, μετὰ ἀπὸ ἐκείνην τὴν συνάντησιν τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ 50ετίας σχεδὸν ὑπό τῶν λεγομένων «Ζηλωτῶν», κατὰ τὴν καινοτομίαν τοῦ νέου Ἡμερολογίου, ἔχει συζητηθῆ ἐπανειλημμένως μετὰ φορτικότητος καὶ ὁ Ἱερὸς ἡμῶν Τόπος ἔλαβε τὰς δεούσας Αὐτοῦ ἀποφάσεις, διὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒ´ τῆς 13ης Νοεμβρίου 1971, καθ’ ἥν ἑκάστη Ἱερὰ Μονὴ, ὡς αὐτοδιοίκητος, ἀφέθη ἐλευθέρα νὰ πράττη κατὰ συνείδησιν εἰς τὸ θέμα τοῦτο.
Ἀλλά, δυστυχῶς, συνεχίζεται καὶ ἀναδιφῆται τὸ θέμα τοῦτο, ὁσάκις τοιαῦται ἐνέργειαι πέμπονται ἐκ τοῦ Φαναρίου. Καὶ ὁ μὲν ἅγιος Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος ἔκαμε τὴν δουλειά του, διότι αὐτὸς ἀκριβῶς ἦτο καὶ ὁ σκοπὸς τῆς πλεύσεώς του ἐνταῦθα. Ἐποίησε δὲ καὶ οὐκ ὀλίγην διαφήμησιν τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως, πρᾶγμα ἀδιάφορον εἰς ἡμᾶς τοὺς Μοναχούς, τοὺς προσηλωμένους ἀκραιφνῶς εἰς τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὁ μὲν ἀποθανών Πατριάρχης οὐδέποτε ἠσχολήθη μὲ τὸ θέμα αὐτό, εἴτε διότι ἠσθάνετο τὴν ἐνοχὴν του διὰ τὰς ἀντορθοδόξους κινήσεις ποὺ ἔκαμε, εἴτε διότι ἦτο ἀνώτερος ὡς ἄνθρωπος καὶ δὲν ἔδιδε σημασίαν εἰς τοῦτο. Ὁ νῦν Προκαθήμενος τοῦ Φαναρίου, ἄρτι ἀνελθών εἰς τὸν θρόνον, ἔστρεψεν τὴν προσοχήν Του εἰς τὸ θέμα τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματός Του, ὡσὰν νὰ ἐλύθησαν ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπέμεινε μόνον αὐτό. Ὁ ἅγιος Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος, μεταξὺ τῶν ἄλλων, εἶπεν ὅτι εἰς τὸ θέμα τοῦ μνημοσύνου ἔχομεν  «…τὴν ἐπέμβασιν ξένων πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος στοιχείων, ἀνευθύνων προσώπων, ποὺ σᾶς ταράττουν καὶ σᾶς δημιουργοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα καὶ σᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν κύρια ἀποστολήν σας, ἡ ὁποία εἶναι νὰ σώσετε τὴν ψυχήν σας». Αὐτό, ἀπέχει μακρὰν τῆς ἀληθείας. Οὐδεὶς ξένος μᾶς ἐπηρεάζει. Μόνον ἡ συνείδησίς μας, ὁ νόμος οὗτος «ὁ ἐγεγραμμένος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν», κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον. Διότι, οἱ Μοναχοί, ἀποχωριζόμενοι τοῦ κόσμου καὶ ἐγκαταλείποντες αὐτὸν διὰ τὴν ψυχικήν των σωτηρίαν, ἀσχολοῦνται μὲ τὰς λεπτομερείας τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖον δὲν ἠμποροῦν νὰ πράξουν οἱ ἐν τῷ κόσμῳ κληρικοί, καὶ δὴ οἱ ἀνώτεροι τοιοῦτοι.
Δυστυχῶς, οὐσιαστικῶς δὲν ἤρθησαν οἱ λόγοι, οὐδὲ αἱ ἐπιφυλάξεις, ποὺ ἐπέβαλον τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος, δεδομένου ὅτι ὁ νέος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὄχι μόνον δὲν ἐφάνη συντηρητικώτερος τοῦ Προκατόχου Του, ἀλλά, τοὐναντίον, ὑπερθεματίζει τούτου, διὰ τὴν οἰκουμενικήν του κίνησιν. Ἡμεῖς, τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν σεβόμεθα ὡς θεσμὸν καὶ ἀναφερόμεθα εἰς Αὐτὸ εἰς ὅ,τι ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν τόπου κελεύει, δὲν δυνάμεθα ὅμως νὰ συμφωνήσωμεν μὲ τὸν Πρῶτον, ποὺ θέλουν νὰ προβάλλουν τὴν Ὀρθοδοξίαν, διότι φρονῶμεν ὅτι διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ὑποδουλώνεται ἡ Ὀρθοδοξία. Βέβαια, δὲν εἴμεθα καὶ οἱ ἁρμόδιοι εἰς τοῦτο, ἀλλ’ ὡς Μοναχοί δέον νὰ ἐκφράζωμεν ἐλευθέρως τὴν γνώμην μας.
Τὸ θρησκευτικὸ περιοδικὸ «Ἐπίσκεψις», ἐκδιδόμενον ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Γενεύῃ, εἰς τὸ ὑπ’ ἀριθμ. 69 τεῦχος του τῆς 25ης Ἰουλίου 1972, ἀναγράφει ὁλόκληρον τὸν ἐνθρονιστήριον Λόγον τοῦ νέου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Δημητρίου τοῦ Α´, ὅστις, μεταξὺ τῶν ἄλλων, λέγει: «……Καὶ διαδηλοῦμεν τὴν πρόθεσιν ἡμῶν, ὅπως ἐν πιστότητι πρὸς τὴν ἄχρι τοῦδε γραμμὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀκολουθήσωμεν τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην γραμμὴν τοῦ Μεγάλου Προκατόχου ἡμῶν, τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα τοῦ Α´, διὰ τὴν ἐν Πανορθοδόξῳ συμπνοίᾳ διαχριστιανικὴν ἑνότητα. Οὐδόλως θὰ παραλείψωμεν τὸ ἐπιβαλλόμενον χρέος ὅπως συνάψωμεν διαλόγους, πρωτίστως μετὰ τοῦ Ἰσλάμ, ἔπειτα δὲ καὶ μετὰ τῶν ἄλλων μειζόνων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν…..».
Ἡ ἐφημερὶς «Ἑστία» τῆς 25ης Αὐγούστου 1972, εἰς ἄρθρον της μὲ τίτλον «ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΗ Η ΕΛΛΑΔΑ;», ἀναγράφει: «Εἰς τὸν Ἀθηναϊκόν Τύπον ἔφθασε καὶ ἐδημοσιεύθη μία ἀπίστευτος - τερατώδης θα ἐλέγαμεν - καταγγελία, προερχόμενη ἐκ μέρους 12 Ὁμογενῶν τοῦ Σικάγου καὶ ἀπευθυνόμενη, ἐνυπογράφως, πρὸς τὸν νέον Πατριάρχην. Ἡ καταγγελία ἀφορᾶ εἰς τὸν Ἑλληνορθόδοξον Ἀρχιεπίσκοπον Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς κ. Ἰάκωβον Κουκούζην, τοῦ ὁποίου οἱ καταγγέλοντες ζητοῦν τὴν παραπομπὴν εἰς δίκην ἐπὶ «ἀποστασίᾳ καὶ αἱρέσει, ἐπί παραβάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐπί ἀρνήσει τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐπί ἑκουσίᾳ ἀρνήσει τοῦ ἀποκαλουμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ». Ἡ καταγγελία δὲν εἶναι οὔτε αὐθαίρετος, οὔτε ἐπιπολαία, ἀλλὰ στηρίζεται ἐπὶ συγκεκριμένων γεγονότων, ἤγουν ἐπὶ δηλώσεων καὶ ἄρθρων τοῦ ἰδίου κ. Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος –ὡς καταγγέλλουν οἱ 12 Ὁμογενεῖς – παρὰ τὰς διαμαρτυρίας τοῦ ποιμνίου, ὄχι μόνον δὲν ἀποκηρύσσει τὰς ἀποστατικάς του αὐτὰς ἐνεργείας, ἀλλὰ τὰς ἐπαναλαμβάνει καὶ τὰς προσυπογράφει εἰς συνεντεύξεις καὶ ἐπιστολάς του πρὸς ξένους καὶ ὁμογενεῖς!! Τὸ πλέον, ὅμως, κραυγαλέον δεῖγμα τῶν τερατωδῶν καὶ ἀπιστεύτων δηλώσεων τοῦ ἀποστάτου Ἱεράρχου ἀποτελεῖ ἄρθρον του εἰς τοὺς «Times» τῆς Νέας Υόρκης, τῆς 25ης Σεπτεμβρίου 1967, ἐν τῷ ὁποίῳ ἀναφέρονται ὑπ’ αὐτοῦ καὶ τὰ ἑξῆς: «Τὸ νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀφηρημένη ἑλληνικὴ ἰδέα, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καὶ τῆς αὔριον δὲν ἀποδέχεται. Εἰδικῶς δὲ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ εἰς τὸ δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῆ ἡ Θεολογία τῶν ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἐν μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος»!
Καὶ ἡμεῖς μέν, οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν εἴχομεν περὶ τῶν τάσεων τοῦ νέου αὐτοῦ Παραβάτου, ὁ ὁποῖος, ὡς νὰ μὴ ἔφθαναν τὰ ὅσα διέπραξε καὶ διαπράττει διὰ τὸν ἀφελληνισμὸν τοῦ ἐν Ἀμερικῇ ἑλληνικοῦ στοιχείου, προσπαθών νὰ εἰσαγάγη τὸ Εὐαγγέλιον ἐν Ἀγγλικῇ μεταφράσει εἰς τὰς Ἑλληνικὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του, προχθὲς ἀκόμη κατηγγέλετο ὡς μετέχων διεθνιστικῆς θρησκευτικῆς κινήσεως, διαθέσας μάλιστα καὶ τὸ ποσὸν τῶν 500.000 δολλαρίων ἐκ τοῦ Ταμείου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς - ἤτοι, ἐξ ἑλληνικῶν χρημάτων – πρὸς ἀνέγερσιν πανθεϊστικοῦ ναοῦ, ὅπου θὰ λατρεύωνται ὅλοι οἱ θεοί, ἀνεξαρτήτως θρησκείας! Ἀλλά, βεβαίως, τὸ ὑπὸ τῶν 12 Ὁμογενῶν καταγγελόμενον κρούσμα, καθ᾽ ὅ ὁ ἀσχημονῶν οὕτω Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς φθάνει εἰς τὸ σημεῖον νὰ ἀπαρνῆται αὐτὸ τοῦτο τὸ Τριαδικὸν τῆς Θεότητος, ἀπαρνούμενος, ἐν ἄλλοις λόγοις, τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, ὑπερβαίνει κάθε ὅριον ἀνοχῆς καὶ εἰσέρχεται εἰς τὸν χῶρον τοῦ ἐπικινδύνου. Διότι, δύο τινά θὰ πρέπη νὰ ὑποθέση κανείς: Ἤ, ὅτι ὁ καταγγελλόμενος τελεῖ ἐν πλήρει συγχύσει, ἤ ὅτι ἀπηρνήθη τὴν Ὀρθόδοξην πίστιν - ἄν, βεβαίως, ἐπίστευε ποτέ! Ὁ,τιδήποτε πάντως καὶ ἄν συμβαίνει, ὁ κύριος αὐτὸς εἶναι πλέον κίνδυνος-θάνατος διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἐπιβάλλεται ὅπως πάραυτα ἀπομακρυνθῆ τῶν καθηκόντων του, ἵνα μὴ ἐξ αὐτοῦ σκανδαλίζεται τὸ Χριστεπώνυμον ἐκ 2.500.000 Ἑλλήνων πλήρωμα τῆς Ἀμερικῆς.
Ὁ νέος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Δημήτριος ὁ Α´, ὀφείλει νὰ δώση πάραυτα ἁπτὸν δεῖγμα ὅτι γνωρίζει νὰ προασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἧς ἐτάχθη θεματοφύλαξ, σχολάζων, ἄνευ ἑτέρου, τὸν ἀσεβέστατον καὶ αἱρετικόν Ἱεράρχην, ἐφ’ ὅσον, οὕτως ἤ ἄλλως, διὰ τῆς παραμονῆς του εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀμερικῆς ἔχη προκαλέσει σκανδαλισμὸν εἰς τὸ ποίμνιόν του, νὰ προβῆ δὲ εἰς πᾶσαν περαιτέρω ἐνέργειαν προσάγων εἰς δίκην τὸν ἀποστάτην Ἀρχιεπίσκοπον, πρὸς καθαίρεσίν του. Ὁπωσδήποτε, ὅμως, προέχει ἡ ἄμεσος ἀπομάκρυνσίς του ἐκ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐπί τῇ βάσει καὶ μόνον τῆς γενομένης καταγγελίας, δι’ ἥν οὐκέτι χρείαν ἄλλων μαρτύρων ὑπάρχει! Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἀκόμη ὁ Πατριάρχης παραμελήση τὸ καθῆκον του, ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις, ἡ ὁποία δὲν ἔχει παρὰ μόνον τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνας νὰ σκεφθῆ, διαθέτει πλεῖστα ὅσα πλάγια μέσα, δυνάμενα νὰ ἐξαναγκάσουν ἐμμέσως τὸν ἐν λόγῳ Ἀρχιεπίσκοπον ὅπως ἀπαλλάξη τῆς παρουσίας του τοὺς Ἕλληνας τῆς Ἀμερικῆς…».
Καὶ ὅμως, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ νέου Προκαθημένου, ἀνέχεται τὸν Ἀμερικῆς, ὅν κατὰ τὸ παρελθὸν σύνεδρος τῆς Ὑμετέρας Πανοσιολογιότητος ἀπεκάλει «Καρδινάλιον» καὶ συνεργάζεται μετ᾽ αὐτοῦ. Καὶ ὕστερον πταίουν οἱ Μοναχοὶ ποὺ δὲν μνημονεύουν. Ἀλλά, τὴν Οἰκουμενικὴν κίνησιν καὶ ἐν γένει τὸν Οἰκουμενισμόν, κατεδίκασεν ἐσχάτως καὶ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Νικόλαος, ἀποκαλέσας τοῦτον, ὄχι μόνον «αἵρεσιν», ἀλλὰ καὶ «παναίρεσιν» (ὅρα θρησκευτικὸν περιοδικὸν «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὑπ’ ἀριθμ. φ.170 καὶ ἀπὸ 15 Σεπτεμβρίου 1972, καὶ ἐφημερὶς «Μακεδονία» καὶ ἀπὸ 4 Ὀκτωβρίου 1972). Εἶπεν ἐπὶ λέξει ὁ Μακαριώτατος Ἀλεξανδρείας : «… Καταδικάζω τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὸν θεωρῶ, ὄχι μόνον ὡς ἁπλῆν αἵρεσιν, ἀλλ᾽ ὡς παναίρεσιν καὶ σύμπλεγμα ὅλων τῶν κακοδοξιῶν. Εἶναι λίαν ἐμφανεῖς αἱ ἀντιχριστιανικαὶ δυνάμεις ποὺ τὸν κινοῦν ἐκ τῶν παρασκηνίων. Οὐδεμίαν συμμετοχὴν εἶχεν ἤ θὰ ἔχη τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας εἰς τὰς κινήσεις αὐτάς, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς στρέφεται κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας κλπ…».
Κατόπιν ὅλων τούτων, ἡ Ἱερά ἡμῶν Μονὴ θὰ συνεχίση τὴν ἀκολουθητέαν Αὐτῆς γραμμὴν κατ’ ἐφαρμογὴν τῆς προρρηθείσης ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως. Ὁ Σεβασμιώτατος Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος ἐπεσήμανε τὸ φάσμα τῆς ἐπιβολῆς κυρώσεων. Δηλαδή, θὰ ἐξασκηθῆ βία; Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ θελήσουν νὰ ἐξασκήσουν βία, ἄς ἀναλογισθοῦν τὰς εὐθύνας των διὰ τὴν τύχην τῶν Ἱερῶν τούτων καὶ αἰωνοβίων Σκηνωμάτων. Ἄς ἀφήσουν ἡσύχους ἡμᾶς τοὺς Μοναχούς, τοὺς ἀπομεμακρυσμένους ἐκ τοῦ κόσμου, νὰ συνεχίζωμεν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν ὧν παρελάβομεν ἐκ τῶν πατέρων μας ἱερῶν παραδόσεων. Ὄχι κατὰ τὸ δοκοῦν νὰ ζητῶμεν δῆθεν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, καί, ὅταν δὲν θέλωμεν τὴν ἐφαρμογὴν τούτων νὰ θέτωμεν τὰ δόγματα εἰς τὰ Σκευοφυλάκια, ὅπως διεκήρυσσεν ὁ ἀποθανών Πατριάρχης Ἀθηναγόρας.
Ἐπί τούτοις, διατελοῦμεν μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ φιλαδελφίας καὶ ἀγάπης.

† Ὁ Τοποτηρητὴς τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου       


Αὐτές ἦσαν οἱ ἀπαντήσεις τῶν Ἱερῶν Μονῶν πού δέν ἐμνημόνευαν τό ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τήν Ἱεράν Κοινότητα.
πιβολή λοιπόν τν κυρώσεων το γνωστή ες τούς Πατέρας καθώς καί σκησις βίας καί διά τοτο χει μεγάλη ξία μμονή των ες τήν διακοπή τς μνημονεύσεως το νέου Πατριάρχου Δημητρίου.
Εναι λοιπόν ξιον πορίας τό τί προέκυψε καί, μετά πό τίς δύο ποφάσεις τς ερς Κοινότητος καί τίς γραπτές παντήσεις τν μονν, πέστειλαν ο γιορετες Πατέρες τήν σημαία τς μολογίας, δεδομένου τι, χι μόνο ο δύο πόμενοι Πατριάρχες μετά τόν θηναγόρα δέν διώρθωσαν τίποτε στά θέματα τς πίστεως, λλά πεναντίας προχώρησαν σέ μεγαλυτέρους συμβιβασμούς καί προδοσίες.
Θέσαμε σέ κάποιους πό τούς παλαιούς γιορετες ατό τό ρώτημα. Κάποιοι πήντησαν τι τούς ξεγέλασαν ο Πατριαρχικοί, ο ποοι καί πέσχοντο στούς γιορετες τι, ς παναφέρουν ατοί τό μνημόσυνο το Πατριάρχου καί λα, μέ τό νέο Πατριάρχη, θά  διορθωθον... κενο πού σως δέν θέλουν νά μολογήσουν ο γιορετες Πατέρες εναι φόβος τν κυρώσεων καί σιδηρά ράβδος μέ τήν ποία θέλησε νά τούς ποιμάνη νέος Πατριάρχης» (σ.σ. κι ατς λόγος δήγησε στν ποστολ το γνος).
Ο πιπτώσεις δηλαδή τν ποινν καί τν καθαιρέσεων, τν ξώσεων καί τν βιαίων πομακρύνσεων κ τς γουμενικς ρχς καί ξουσίας. Ατό τουλάχιστον ποδεικνύεται πό τά κείμενα.
ρθ. Τύπος” τς 15/7/1974 μς πληροφορε τά ξς:
« πολιτικός διοικητής το γ. ρους προειδοποιε. κυρος κλογή γουμένου άν δέν παναφερθ τό μνημόσυνον το Πατριάρχου ες τήν Μονήν. . Μονή γ. Παύλου  μμένει ες τήν διακοπήν το Μνημοσύνου.
» πολιτικός Διοικητής κ. Δ. Κριεκούκιας «ντέλλεται τν πομάκρυνσις» το γουμένου π. Εδοκίμου "κ τς ερς ατο μετανοίας", πειδή οτος ( γούμενος) "παραμένει ες τάς δίας ατο πνευματικάς θέσεις". ξιον διαιτέρας προσοχς τυγχάνει καί τοτο: κ. Διοικητής τονίζει τι " τυχόν κλογή νέου γουμένου, μή συμμορφουμένου ες τήν παίτησιν ταύτην", δηλαδή νά παναφέρη τήν Μονήν «ες τήν δόν τς κανονικς καί κκλησιαστικς τάξεως» θά εναι κυρος καί νεοεκλεγείς γούμενος θά κπίπτη το ξιώματός του! Ατό σημαίνει τι πρέπει νά δηλώνη ποψήφιος γούμενος, κ τν προτέρων, τι θά φαρμόζη τό μνημόσυνον το Πατριάρχου».
Ατό τό κείμενο εναι πολύ ποκαλυπτικό καί ποδεικνύει τά μέσα πού μεταχειρίσθηκε νέος Πατριάρχης, προκειμένου νά φιμώση τά στόματα τν γιορειτν Πατέρων.
Κάποια τελευταα λείψανα γωνιστικότητος πως θά λέγαμε διασώσεως τς τιμς τν πλων μς δίδει στό διο φύλλο «ρθόδ. Τύπος». ναφέρει συγκεκριμένα τά ξς: « στάσις τς μονς γ. Παύλου.  Κατά πληροφορίας μας, μεγάλος πρξεν νθουσιασμός διά τήν στάσιν τς . Μ. γ. Παύλου, μεταξύ τν ρθοδόξων. καθηγούμενος τς . Μ. γ. Παύλου, π. νδρέας, δήλωσε ρητς τι δέν πρόκειται νά παναλάβη τό μνημόσυνον το Οκουμενικο Πατριάρχου, φ’ σον οτος δέν ποκηρύξη τήν γραμμήν το Οκουμενισμο καί το φιλενωτισμο».
χομε καί να κείμενο τό ποο καταχωρομε καί μέ τό ποο φαίνεται ναργέστατα συμβιβασμός καί ποστολή τς σημαίας κ μέρους τς ερς Κοινότητος.

“ΔΙΣΕΝΙΑΥΣΙΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ    20 Αγούστου 1974

Συνελθούσης τς καθ’ μς Δισενιαυσίου ερς Συνάξεως σήμερον 20ην Αγούστου το .. 1974... ναγιγνώσκεται πίσης καί πιστολή τς ερς Μονς γ. Παύλου διορίζουσα ς ντιπρόσωπον τόν Παν/τον ρχιμ. νδρέαν ς Καθηγούμενον ατς. πιστολή ατη πογράφεται πό το ατο ρχιμ. ς Καθηγουμένου τς . Μονς γίου Παύλου. Τό γεγονός σχολιάσθη πό τν γίων ντιπροσώπων, διότι κατόπιν τς γνωστς ποφάσεως το Οκουμενικο Πατριαρχείου καί τς σχετικς πιστολς τς Διοικήσεως το γίου ρους πρός τήν εράν Μονήν γ. Παύλου καί τήν εράν Κοινότητα ν λόγ ρχιμ. θεωρεται πό τς ερς Κοινότητος ς κπτωτος το καθηγουμενικο λειτουργήματος· δι’ καί δέν γίνονται δεκτά γγραφα φέροντα τήν πογραφήν του.
Πολλν λεχθέντων διά τό πρακτέον ...ο ντιπρόσωποι τς Δ..Συνάξεως παρεκάλεσαν μετά πολλς ρεμίας καί γάπης τον Παν/τον ρχιμ. κ. νδρέαν πως μή μετάσχ ες τάς ργασίας τς παρούσης Συνόδου διά λόγους κανονικς τάξεως καί ερυθμίας, περ καί γένετο μετά κατανοήσεως δεκτόν πό το Παν/του ρχιμ. νδρέου”.
Δισενιαύσιος λοιπόν ερά Σύναξις το γ. ρους κήρυξε κπτωτο τόν Καθηγούμενο τς . Μονς γ. Παύλου, ρχ/την νδρέα, διότι δέν μνημόνευε. ν ναλογισθομε τι προηγουμένως δια ερά Κοινότης φησε λεύθερες τίς μονές ες τό θέμα τς μνημονεύσεως το Πατριάρχη, (πόφ. 17/10/70) κατανοομε τι πότομη λλαγή τς γραμμς πλεύσεως προλθε ποκλειστικά καί μόνο κ το φόβου τν πειλουμένων δεινν καί τιμωριν.
Παρεπιμπτόντως ναφέρομε, τι ν λόγ καθηγούμενος της . Μονς γ. Παύλου κτοτε, χωρίς νά μνημονεύη, ζησε ς συχαστής μακράν τς μονς ες γρόκτημα ατς, πλησίον το Μονοξυλίτου.
Τελικά, πως νεμένετο, μέ τήν μέθοδο τν ξοριν καί τήν συνεργασία πάντοτε τς πολιτικς ξουσίας, πεκατεστάθη κανονική τάξις χωρίς ποκατάστασι τς πίστεως καί μνημόνευσις το πατριαρχικο νόματος ντιλάλησε π’ κρο ες κρον στό περιβόλι τς Παναγίας. σως καί διος Πατριάρχης δέν περίμενε τόσο εκολη ποταγή, ποία το διδε τό πράσινο φς καί το ξησφάλιζε τά ντα διά νά συνεχίση τήν πορεία του.  πέμεινε . Μονή σφιγμένου νά κρατ τήν σκυτάλη το γνος, τήν ποία σως νέχεται κάστοτε Πατριάρχης, προκειμένου νά πιδεικνύη τήν νοχή καί τήν δημοκρατικότητά του καί μέ τόν σκοπό τς κτονώσεως τν ναντιουμένων στόν Οκουμενισμό γιορειτν Πατέρων. Κατά καιρούς βεβαίως τό Πατριαρχικό μειδίαμα φήνει τήν θέσι του στό Πατριαρχικό κατασπάραγμα καί ξωτερική μορφή το προβάτου παραμερίζει καί μφανίζεται πραγματική διάθεσις το λύκου. Ατό φαίνεται καί πό τήν παράνομη πόφασι το Πατριαρχείου πρός ποσχηματισμό το γουμένου καί τριν μοναχν τς . Μονς σφιγμένου. Ες ατήν τήν  παράνομο πόφασι ντέδρασαν πολλοί γιορετες Πατέρες καί πέγραψαν γγραφο διαμαρτυρίας.  Τό γεγονός ατό συνέβη πάλι πί το πράου καί ερηνικο Πατριάρχου Δημητρίου καί τό περιγράφει “Ο.Τ.” στό φύλλο τς 1-10-74 ς ξς:
«Δήλωσις 373 γιορειτν Πατέρων πί ντικανονικν πρωτοφανν ποφάσεων. Τριακόσιοι βδομήκοντα τρες γιορεται μοναχοί μέ κοινή δήλωσίν των διαμαρτύρονται ντόνως διά τήν πόφασιν το Οκουμενικο Πατριαρχείου πρός ποσχηματισμόν το γουμένου καί τριν μοναχν τς . Μονς σφιγμένου καί δηλον τι «θά γωνισθον μέχρι θανάτου, κατά τς ντικανονικς καί παρανόμου ποφάσεως, να μή ες τοιαύτην πώλειαν περιπέση κρόπολις τς ρθοδοξίας". Σημειωτέον τι δήλωσις ατη τν γιορειτν Πατέρων πεγράφη ντός λαχίστου χρόνου. Θά σαν, σφαλς «πολλ περισσότεραι, ν μή α μακριναί ποστάσεις καί τραχύτης τν δν δυσχέραινον τοτο».
Εναι γεγονός τι σήμερα ο πλεστοι τν γιορειτν προσπαθον νά ξεχάσουν τήν τριετία ατή τς τελευταίας γιορείτικης ποτειχίσεως καί ν τούς ρωτήσης δι’ ατήν παντον μέ μισόλογα, προφασίζονται τι δέν γνωρίζουν καί τήν ρνονται τελείως λέγοντας τι ταν κάποια μεμονωμένα κρούσματα τά ποα κατεστάλησαν καί τι πάντοτε τό γ. ρος στήν πλειοψηφία του μνημόνευε τό σεπτόν νομα το Οκουμενικο Πατριάρχου. Ατά τά κούσαμε πολλές φορές πό στόματα κοινοβιατν Πατέρων καί πιφανν γουμένων  το γ. ρους.  Πολλοί λέγουν τι θρα εσροή τεραστίων χρηματικν ποσν ες τό γ. ρος συνετέλεσε καί ατή πό τήν πλευρά της, ες τήν ποστολή τς σημαίας τς πίστεως.
Τό πλέον μως λυπηρό καί ξιοθρήνητο, τό ποο σηματοδοτε πό μόνο του τόν ξεπεσμό τς θωνικς Χερσονήσου ες τά θέματα τς πίστεως, εναι τι πλέον ο μονές κατόπιν ντολς το Πατριαρχείου δέν δίδουν κελιά σέ μοναχούς πού δέν μνημονεύουν.  Κατ’ ατόν τόν τρόπον ναπαύονται τι φ’ νός μέν συντελον ες τήν ερήνη το ρους καί φ’ τέρου σκον ριστα τήν ελογημένη τους πακοή ες τόν πνευματικό τους γέτη καί προϊστάμενο».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος...», Ἱερομόναχου Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ).

 

WebCounter.com
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Top WordPress Themes