Οικουμενιστική κίνηση και
Εθνικά Συμφέροντα
Συνταχθέν υπό των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξις
Η
καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, κα Δήμητρα Κούκουρα, ως
εισηγήτρια, δεν έχασε ευκαιρία να προβάλει τις οικουμενιστικές της θέσεις σε
ημερίδα που διοργάνωσε η Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου στις 26/11/2013, με
θέμα τη Θρησκευτική Διπλωματία.
...
Εδώ θα μας απασχολήσουν αποκλειστικά οι συνέπειες των θέσεων της κας Κούκουρα
στην εξυπηρέτηση των εθνικών μας συμφερόντων. Άλλωστε, ο χώρος στον οποίο
διετύπωσε τις απόψεις της, είναι μία Ανώτατη Στρατιωτική σχολή της οποίας
"αποστολή είναι να παρέχει σε ανώτερους Αξ/κούς των τριών Κλάδων των
ΕΔ.... επιμόρφωση σε βασικά θέματα γεωπολιτικής με σκοπό την.... κατάρτισή τους
για την στελέχωση εθνικών και συμμαχικών διακλαδικών στρατηγείων στο εσωτερικό
ή εξωτερικό.... ".
...
Η κα Κούκουρα, είτε παραπληροφορημένη ως προς τα γεγονότα στα οποία αναφέρθηκε,
είτε βλέποντάς τα μέσα από το φακό της προσωπικής της οικουμενιστικής
ιδεολογίας, με τις θέσεις της προκάλεσε σύγχυση όσον αφορά τις βάσεις πάνω στις
οποίες οφείλει η Ελληνική Πολιτεία να σχεδιάσει την Θρησκευτική της Διπλωματία
για την εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων.
Παραπλάνησε
το μη εξοικειωμένο με τα θρησκευτικά ζητήματα ακροατήριό της σε ένα θέμα, στο
οποίο η άποψή της είχε το κύρος της αυθεντίας.
...
Η κα Κούκουρα, αναφέρθηκε στα θέματα των σχέσεων με τους ετεροδόξους Παπικούς
και Μονοφυσίτες ωσάν η ιστορία του κόσμου να ξεκίνησε πριν από 50 ή 60 χρόνια.
Ωστόσο η ένωση με τους ετεροδόξους και τα πιθανά οφέλη από αυτήν είναι
συνυφασμένα με την ιστορία του νεότερου Ελληνισμού. Από το 1204 τουλάχιστον, το
θρησκευτικό ζήτημα της ενώσεως με τους Παπικούς έγινε το μείζον πολιτικό και
διπλωματικό πρόβλημα της αυτοκρατορίας με προεκτάσεις που άγγιζαν την ίδια την
επιβίωση της. Οι αυτοκράτορες προσπάθησαν να πετύχουν την ένωση, δηλαδή την
υποταγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους Λατίνους, με σκοπό να επωφεληθούν από την
εγκόσμια δύναμη του Πάπα, σε μια εποχή που οι περισσότεροι μονάρχες του δυτικού
κόσμου ήταν υπήκοοι και εν γένει υπάκουοι σ' αυτόν.
Ωστόσο,
έκαναν ένα σημαντικό λάθος στους υπολογισμούς τους. Δεν έλαβαν υπόψη τους ότι
κάνοντας υποχωρήσεις στην Ορθόδοξη πίστη και επιβάλλοντας την λατινική
κακοδοξία στο λαό με τη βία ή με την παραπλάνηση, δημιουργούσαν σχίσμα και
διάσπαση εντός του σώματος του έθνους και στερούσαν από το κράτος την ηθική
εκείνη δύναμη άνευ της οποίας είναι αδύνατο να επιτευχθεί οποιοσδήποτε μεγάλος
σκοπός. Αιώνες μετά ο ποιητής εξέφρασε μέσα σε δυο στίχους κάτι που ενώ
φαίνεται εκ πρώτης όψεως ρομαντισμός ή υπερβολή, είναι σοβαρός παράγοντας κατά
την χάραξη οποιασδήποτε πολιτικής. "Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με
το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα".
Γυρίζοντας
στο τώρα, και έχοντας το στίχο του ποιητή υπόψη, μπορούμε να κάνουμε μια
καθαρότερη περιγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας. Καρδιά του έθνους και τότε
και σήμερα είναι η Ορθοδοξία. Ακόμα και στο εν πολλοίς κοσμικό και συγκυριακά εχθρικό
προς την Εκκλησία κράτος που ζούμε, το θρησκευτικό συναίσθημα είναι μέρος της
ύπαρξής μας. Ορθοδοξία σημαίνει πίστη στο ορθό δόγμα που παράγει ένα
συγκεκριμένο πρότυπο ζωής, σε αντίθεση με τις αιρέσεις όπου η πίστη σε άλλα
δόγματα παράγει άλλα πρότυπα και κοσμοθεωρίες.
Στην
ιστορική συνείδηση του λαού που δεν έχει λεπτομερή γνώση των δογματικών
διαφορών, το ορθό δόγμα και το πρότυπο ζωής που αυτό προτείνει, ορίζεται από
την σύγκρουσή του με άλλα πρότυπα που είναι ο Παπισμός εκ δυσμών και ο Μουσουλμανισμός
εξ ανατολών. Η σύγκρουση αυτή με την οποία σμιλεύτηκε η εθνική μας συνείδηση,
εκτός από θρησκευτική ήταν και σύγκρουση των κρατών με τις αντίστοιχες
θρησκευτικές παραδοχές. Ήταν μια αντιπαράθεση με αποτελέσματα τα γεωπολιτικά
συμφέροντα τα οποία διακυβεύονται ακόμη και σήμερα. Κατά συνεπαγωγή,
οποιαδήποτε αλλοίωση στο ορθόδοξο δόγμα που ορίζει το πλαίσιο της Ορθοδοξίας,
όπως το αντιλαμβάνεται ο απλός λαός συγκεχυμένα, είναι δυνατόν να επιφέρει
αλλοίωση στο βίωμα και το θρησκευτικό συναίσθημα. Μπορεί να προκαλέσει αλλοίωση
στην ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους με ότι αυτό συνεπάγεται για την επιβίωσή
του, με τις γεωπολιτικές πιέσεις να παραμένουν αναλλοίωτες από ανατολή και
δύση.
Αν
η καρδιά του έθνους είναι η Ορθοδοξία, τότε το πύρωμά της και το αίμα της είναι
το αντιστασιακό ήθος που σφράγισε τον χαρακτήρα του νεότερου Ελληνισμού. Ο
ελληνικός κόσμος από το 1204 και έπειτα για να επιβιώσει ανθίσταται είτε
πολεμώντας είτε υπομένοντας. Και στις δύο καταστάσεις όπου η ανθρώπινη φύση
δοκιμάζει τα όριά της, η αγάπη για την ελευθερία μαζί με την ορθόδοξη ασκητική
παράδοση, χάρισαν στο έθνος ως μόνιμο ιδίωμα το αντιστασιακό ήθος. Το στοιχείο
αυτό λαμβάνεται από τους εχθρούς μας σοβαρά υπόψη στους στρατηγικούς
σχεδιασμούς τους. Όσοι μας επιτέθηκαν, αναμένοντας την υποταγή μας,
στηριζόμενοι μόνον στο ποσοτικό τους πλεονέκτημα, έδρεψαν τους καρπούς της
απρονοησίας τους. Κρίνοντας λοιπόν εκ του αποτελέσματος, η οικονομική
υποδούλωση της πατρίδας κατά την τρέχουσα περίοδο, κατορθώθηκε μέσα από μια
μακροχρόνια και εκ των έσω αλλοίωση του φρονήματος του λαού.
Με
δεδομένο ότι είμαστε ένας μικρός λαός και μια μικρή χώρα, η απόκτηση υλικής
δύναμης που να μπορεί να μας εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, σε έναν
κόσμο με διαρκώς αυξανόμενες συγκρούσεις, είναι αδύνατη. Ακόμα και οι βέβαιοι
σύμμαχοι αποδεικνύονται πιθανοί εχθροί (δες ΕΕ), γιατί με βάση όλα τα
προηγούμενα, είναι απίθανο να είμαστε εμείς, ο μικρός λαός, αυτοί που θα
προβούμε σε αναθεωρητικές ενέργειες. Άρα είναι προς το συμφέρον της ελληνικής
πολιτείας να περιχαρακώσει την Ορθοδοξία, που αποτελεί την καρδιά και το σφυγμό
του έθνους και να τονώσει στον ελληνικό λαό το αντιστασιακό του ήθος.
Χρειάζεται ένας εθνικός σχεδιασμός, τόσο στο εσωτερικό απέναντι κυρίως στην
εκκλησία όσο και στην εξωτερική πολιτική.
Στον
Εθνικό σχεδιασμό η θρησκευτική μας διπλωματία έχει το δικό της ρόλο και έχει
συγκεκριμένους πόλους, μεταξύ των οποίων ο σπουδαιότερος μετά την εκκλησία της
Ελλάδος είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει συνδεθεί
με την ίδια την ύπαρξη του Ελληνισμού. Η ιστορία του είναι η ιστορία μας. Στους
σκοτεινούς αιώνες της δουλείας υπήρξε το εθναρχικό κέντρο που διέσωσε τον Ελληνισμό
και την Ορθοδοξία υπό συνθήκες φοβερής πίεσης. Στον πατριαρχικό θρόνο ανέβηκαν
μεγάλες προσωπικότητες που ανέλαβαν τον πολυμέτωπο αγώνα για την συντήρηση και
παιδαγωγία του υπόδουλου ελληνικού έθνους, την προστασία του ποιμνίου από την
λατινική - ουνιτική και προτεσταντική κακοδοξία. Στον ίδιο θρόνο ανέβηκαν και
ήσσονες προσωπικότητες, που δεν τους στόλιζαν οι εξαιρετικές εκείνες αρετές που
απαιτεί το αξίωμα.
Ωστόσο,
όπως μαρτυρεί και ο εθνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος "οσαδήποτε
και αν υπήρξαν τα αμαρτήματα πολλών εκ των Πατριαρχών, ουδείς όμως εξ αυτών,
ουδείς ωλίσθησεν περί την ακριβή του πατρίου δόγματος και των υπάτων εθνικών
συμφερόντων τήρησιν". Η προσκόλληση του Πατριαρχείου στην Ορθοδοξία,
βασική προϋπόθεση για την διατήρηση του έθνους ως ελληνικού, υπηρετήθηκε με την
ανάλογη διπλωματική στάση. Δηλαδή αντίσταση μέχρις εσχάτων στον πόλεμο που είχε
κηρύξει κατά της Ορθοδοξίας η Δυτική κατ᾽ όνομα χριστιανοσύνη. Οι Πατριάρχες
διατήρησαν το Ορθόδοξο φρόνημά και το αντιστασιακό τους ήθος και με πλήθος συνόδων
καταδίκασαν την αίρεση των Λατίνων.
Η
στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου άλλαξε όταν αποφάσισε να πρωτοστατήσει στην
Οικουμενιστική Κίνηση προδίδοντας την Ορθοδοξία και μαζί "τα ύπατα εθνικά
μας συμφέροντα". Η αλλαγή αντικειμενικών στόχων, δηλαδή η αντικατάσταση
του στόχου της διατήρησης της Ορθοδοξίας με αυτόν της εμπέδωσης του Οικουμενισμού,
άλλαξε και τη τρέχουσα διπλωματική στάση του Πατριαρχείου. Τη γενναιότητα στις
απόψεις και στον βίο του Κυρίλλου Λούκαρη, του Ιερεμία Β΄ του Τρανού, του
Ιερεμία του Γ', του Διονυσίου του Δ' έναντι των παπικών και των προτεσταντών,
διαδέχθηκαν οι οικουμενιστικές θέσεις και η αγαπολογία του Μελέτιου, του
Αθηναγόρα, του Δημητρίου και σήμερα του Βαρθολομαίου. Τη μαρτυρική στάση των
παλιών πατριαρχών που τους κόστιζε το θρόνο ενίοτε και τη ζωή τους, την
αντικατέστησε η συμμετοχή σε διεθνείς Συμβούλια, οι συμπροσευχές, οι αμοιβαίες
φιλοφρονήσεις κτλ. Αντί αντιστάσεως η υποχώρηση, αντί γενναιότητας η προδοσία.
Στο
Πατριαρχείο δυστυχώς δεν προωθούνται τα εθνικά μας συμφέροντα. Προδόθηκε η
Ορθοδοξία και υπονομεύτηκε το αντιστασιακό φρόνημα των Ορθοδόξων ως εμπόδιο
προς την επίτευξη του οικουμενιστικού τους σκοπού. Αυτούς πλέον τους
κατονομάζουν ακραίους, φονταμενταλιστές και γραφικούς. Η πτώση του Οικουμενικού
Πατριαρχείου συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες κατά τόπους εκκλησίες και
πατριαρχεία, μεταξύ των οποίων και την ηγεσία της ελλαδικής Εκκλησίας.
Η
αλλαγή της στάσης των Ορθοδόξων Εκκλησιών και η είσοδός τους στο οικουμενιστικό
άρμα, έγινε την παραμονή ενός ενδεχομένου θριάμβου της Ορθοδοξίας. Η Ελλάδα
έχασε την ευκαιρία ως κοιτίδα, πρόμαχος και φάρος της Οικουμένης, να προσφέρει
μεγάλες υπηρεσίες στον σύγχρονο κόσμο και να ανεβεί στην κλίμακα της ιεραρχίας
των εθνών. Σε έναν δυτικό κόσμο που καταρρέει πνευματικά, γιατί έχτισε τον
πολιτισμό του στα σαθρά θεμέλια της αίρεσης, της νοησιαρχίας, του αθεϊσμού, του
άκρατου ατομισμού και του συμφέροντος και σε έναν ανατολικό κόσμο όπου στις
τελευταίες περιοχές με κοσμικά καθεστώτα ο λαός νιώθει την κόλαση της Σαρίας,
που ντόπιοι πληθυσμοί θυμούνται τη ρωμαίικη καταγωγή τους και την φωνάζουν, η
Ελλάδα με την Ορθοδοξία της είχε τη δύναμη να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τις
τελευταίες δεκαετίες αναπτυχθήκαμε οικονομικά, διοργανώσαμε ολυμπιακούς αγώνες,
παγκόσμια πρωταθλήματα, διατηρούμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αλλά δεν πετύχαμε
τον σεβασμό ούτε των φίλων ούτε των εχθρών μας. Οι ξένοι μας επισκέπτονται για
τον ήλιο, τις παραλίες και τα αρχαία μας. Ποιό όμως θα ήταν σήμερα το διεθνές
κύρος της Ελλάδας αν ο διψασμένος για αλήθεια και φως δυτικός κόσμος, μετά από
αιώνες αθεϊσμού, υλισμού και μηδενισμού, έβρισκε σε μας μια Ορθοδοξία ζωντανή
και βιωματική;
Εδώ,
η κα Κούκουρα διέπραξε το άλλο ασύγγνωστο λάθος της. Απέκρυψε από το κοινό της
την ηθική απαξία που έχει πλέον ο Πάπας ως θρησκευτικός ηγέτης. Αφού
παραπλάνησε το ακροατήριό της ως προ τη γνώση του εαυτού μας, το παραπλάνησε
και ως προς τη γνώση του εχθρού. Τη στιγμή που ο προαιώνιος αντίπαλος του Ελληνισμού,
ο Παπισμός, κείται πτώμα εξαίσιον και τα εγκλήματά του (αυτά αποδίδονται απ᾽
ευθείας στον Παπισμό λόγω της άμεσης σχέσης που έχουν με την κακοδοξία των
φυσικών αυτουργών) τον έχουν κάνει μισητό στους χώρους και στις χώρες που είχε
υπό την πνευματική του εξουσία, την ίδια στιγμή που οι πρώην πιστοί του Καθολικισμού
αναζητούν πνευματική τροφή, αυτήν τη μεγάλη στιγμή της Ορθοδοξίας και του
Ελληνισμού, οι Οικουμενιστές, προδότες της Πίστης και της Πατρίδας, δίνουν
άφεση αμαρτιών στον Πάπα. Τον αναγνωρίζουν ως επίσκοπο και εκκλησία.
Αποδέχονται το πρωτείο του. Συναγελάζονται με κάθε προτεσταντικό παρακλάδι και
συμπροσεύχονται σε πανθρησκειακά συμπόσια με κάθε λογής ιερέα πάσης θρησκείας.
Το
όραμα του μεγάλου βυζαντινολόγου Στίβεν Ράνσιμαν, ότι ο 21ος αιώνας ανήκει στην
Ορθοδοξία θα ήταν πραγματικότητα, αν δεν πρόδιδαν τα ιερά και τα όσια του
γένους οι Οικουμενιστές θρησκευτικοί ηγέτες μας. Αντ᾽ αυτού, η Ευρώπη εκουσίως
θα γίνει εντός λίγων δεκαετιών μουσουλμανική, με τρόπο ειρηνικό.
Η
ίδια κατάσταση περίπου ισχύει και με το συμπαθές προς τον ελληνικό λαό, έθνος
των Αρμενίων. Οι Αρμένιοι είναι αιρετικοί Μονοφυσίτες. Η δικαιολόγηση της
πλάνης τους φαινομενικά μας φέρνει πιο κοντά, ωστόσο μακροχρόνια αποκλείει κάθε
περίπτωση περαιτέρω σύσφιξης της ιστορικής μας συγγένειας, που θα επιτυγχανόταν
με την αποδοχή εκ μέρους των της Ορθοδοξίας. Ούτως ή άλλως η μεταξύ μας
απόσταση δεν μας εμπλέκει με περιπέτειες σύγκρουσης συμφερόντων. Η ιστορία έχει
δείξει ότι όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, η κοινή πίστη δεν είναι από μόνη
της ικανή να αποτρέψει συγκρούσεις (βλέπε Μακεδονικό αγώνα και τον Β´ Βαλκανικό
πόλεμο, όπου συγκρουστήκαμε με την ομόδοξη Βουλγαρία.)
Συμπερασματικά
μπορούμε να πούμε ότι τα εθνικά μας συμφέροντα υπηρετούνται μόνο με την
προάσπιση της Ορθοδοξίας. Γνωρίζοντας την αξία της Ορθοδοξίας και την αδυναμία
των άλλων θρησκευτικών παραδοχών, να ικανοποιήσουν τις θρησκευτικές αναζητήσεις
των πρώην πιστών τους, θα μπορούσαμε να δώσουμε "εκατό μάχες με
ασφάλεια" και να αποκομίσουμε σπουδαία οφέλη και για την πατρίδα. Οι
εφήμερες κολακείες στα οικουμενιστικά συνέδρια και η εμπέδωση των πρακτικών
τους στην ζωή των πιστών, αμβλύνουν το υγιές Ορθόδοξο θρησκευτικό συναίσθημα με
όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που αναφέραμε. Ο Ελληνισμός είναι μέγεθος
οικουμενικό όπως και η Ορθοδοξία. Το ελληνικό Έθνος, με τα λίγα υλικά μέσα που
διαθέτει, δεν δύναται πλέον να κυριαρχήσει οικονομικά και στρατιωτικά χωρίς
συμμαχίες, ηθικά όμως έχει αστείρευτες δυνάμεις. Και η ιστορία έχει αποδείξει
ότι όταν ένα έθνος έχει τη ηθική και πνευματική δύναμη, είναι ικανό να
αποκτήσει και την υλική δύναμη που χρειάζεται για να πετύχει το στόχο του.
"Οἱ
Ἕλληνες ἔχουν μία κληρονομιά γιά τήν ὁποία μποροῦν νά αἰσθάνονται περήφανοι,
μία κληρονομιά πού δέν πρέπει νά χαθεῖ μέσα στίς ἐναλλασσόμενες ὑλικές
καταστάσεις. Στούς σκοτεινότερους αἰῶνες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν
ἐκείνη ἡ ὁποία, παρ’ ὅλες τίς πολλές δυσκολίες, τίς πολλές ἀπογοητεύσεις καί αὐτές
ἀκόμη τίς ταπεινώσεις, μπόρεσε ὄχι μόνο νά προσφέρει πνευματική ἀνακούφιση ἀλλά
καί νά συντηρήσει καί διατηρήσει τίς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ μοντερνιστές
ἔχουν συχνά ὑποτιμήσει τό ρόλο της ὑπογραμμίζοντας τό κενό, τό χάσμα πού ὑπάρχει
μεταξύ του ἀρχαίου καί χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀλλά τό χάσμα δέν εἶναι ἀγεφύρωτο.
Οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν πολλά ἀπό τά πιό ὡραία, πού εἶχε ἡ ἀρχαία
ἑλληνική σκέψη καί τό ἀρχαῖο ἑλληνικό πνεῦμα, καί τά παρέδωσαν στήν Ἐκκλησία ὡς
αὐτή τήν ἡμέρα. Ὁ ἐθνισμός μπορεῖ νά γίνει κακό πράγμα. Ὅμως ἕνα αἴσθημα ἐθνικῆς
ταυτότητας, πού νά μήν βασίζεται σέ φιλόδοξο σωβινισμό ἀλλά σέ μία μακριά
παράδοση πολιτιστικῶν ἀξιῶν, εἶναι ζήτημα γιά νόμιμη καύχηση καί περηφάνια»
(Στίβεν Ράνσιμαν).
WebRep
currentVote
noRating
noWeight
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου