Μικρασία -
Παρελθόν και παρόν
10 Μάρτιος, 2005
του
Χρηστάκου Δόλοπα, στο περιοδικό «Ενδοχώρα»
«Αοιλί εμάς και βάι εμάς
επάρθεν η Ρωμανία
μοιριλογούν τα εγκλησιάς
και κλαίγνε τα μοναστήρια»
(Ποντιακός Θρήνος)
Μετά την Άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως (1453), σειρά είχε η πρωτεύουσα των Κομνηνών, η Τραπεζούντα
(1461). Ο Ελληνισμός όμως επέζησε, παρά την πίεση, τη βία, τη δουλεία και τους
εξισλαμισμούς. Οι τέσσερις αιώνες υποταγής στους Οθωμανούς κατακτητές, δεν ήσαν
αρκετοί να σβήσουν την ελληνική παρουσία. Το 1922-1924 ήλθε η ώρα του τελικού
ξεριζωμού.
Ο ελληνοχριστιανικός
πολιτισμός, που έδωσε τιτάνιους αγώνες ενάντια στον ισλαμισμό, προσπαθώντας να
επιβιώσει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Οι
Έλληνες (μόνον όμως οι Χριστιανοί) εγκαταλείπουν τον τόπο, όπου η ιστορία μας
θυμίζει δόξες, μεγαλείο, αγώνες, θυσίες. Το ελληνικό φεύγει και στη θέση του
ανατέλλει μια καινούργια εθνότητα, η Τουρκική, που μέχρι τις μέρες μας,
βασισμένη στην παντουρκική-παντουρανική ιδεολογία, προσπαθεί να δημιουργήσει
ομογενοποιημένο λαό, εμφυτεύοντας κοινή εθνική καταγωγή στην πανσπερμία των 47
εθνικών μειονοτήτων, που αποτελούν τον τουρκικό λαό (1).
Στην Τουρκία σήμερα, δεν
υπάρχει κοινή εθνική συνοχή, παρά τις γενοκτονίες (Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι) και
παρά την επικράτηση του μουσουλμανισμού. Οι δεκάδες μειονότητες θεωρούν τους
Τούρκους εχθρούς και κατακτητές. Και ενώ ο μουσουλμανισμός λειτουργεί σαν
συνδετικός κρίκος, υπάρχουν αγεφύρωτες οι δογματικές διαφορές μεταξύ Σουνιτών
και Σιιτών, ενώ οι αιρέσεις των Γιουρούκων, Μπαντιέ, Δερβίσηδων (Μπεκτασήδων,
Μαβλεβήδων) και Γεζιτών, είναι υπό διωγμόν. Παρά τις γενοκτονίες, τους βίαιους
εξισλαμισμούς και τις πολιτισμικές γενοκτονίες, οι μικρές εθνικές μειονότητες
διατηρούν τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμά τους, τιμούν τις αρχαίες παραδόσεις που
μεταδίδουν από γενιά σε γενιά, ενώ με τη λαϊκή παράδοση διατηρούν τους δικούς
τους χορούς και τη δική τους μουσική, μεταγλωττίζοντας μόνο τους στίχους.
Ως σήμα κατατεθέν, λειτουργεί
και η αντίσταση του κουρδικού λαού, που αγωνίζεται διεκδικώντας την πολυπόθητη
ελευθερία του, ενώ οι Τούρκοι ιθύνοντες (πολιτικοί, στρατιωτικοί και ιστορικοί)
τους ονομάζουν «ορεσίβιους Τούρκους», προσπαθώντας και να τους εξαφανίσουν ως
έθνος. Η πολιτική της γενοκτονίας, ενώ αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, δεν
έλυσε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος. Αυτό μας το θυμίζει ο
Ντεμιρέλ (1991), που τόνιζε: «Η παραχώρηση δικαιωμάτων στους Κούρδους θα
αποτελέσει την απαρχή της διαλύσεως της Τουρκίας, που έχει 27 εθνότητες». Είναι
κοινό μυστικό στην Τουρκία, πως η μέρα που θα διαλυθεί σαν κράτος πλησιάζει.
Εδώ και χρόνια, οι κάτοικοι της Τουρκίας αστειευόμενοι λένε, ότι στην Τουρκία
κατοικούν εβδομήντα πέντε και μισή (75,5) εθνότητες και αρχίζουν να τις
αριθμούν. Εάν τους ρωτήσεις ποια είναι η μισή εθνότητα, χαμογελώντας θα σου
απαντήσουν: «μα, η τουρκική».
Στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης του
Παρισιού, όπου και υπογράφηκε η συνθήκη των Σεβρών, είχαν κατατεθεί α
πληθυσμιακά στοιχεία της Μικράς Ασίας, του Κουρδιστάν και της Αρμενίας (2).
Συνολικά, οι κάτοικοι ήσαν 12.512.846, από τους οποίους οι Τούρκοι-Οθωμανοί
αριθμούσαν 1.805.744, οι Έλληνες 2.691.530, οι Αρμένιοι 1.497.268, οι Κούρδοι
974.834, οι Γιουρούκοι 1.291.861, οι Ερυθρινοί 627.414, οι Κιρκάσιοι 461.082,
οι Αραβόφωνοι 221.575, οι Σαννοί 303.954, οι Αθίγγανοι 82.209, οι Τάταροι
68.487, οι Γεζίτες και Σιίτες 27.314, οι Ευρωπαίοι 30.415, οι Ισραηλίτες 63.476
και οι Σλαβόφωνοι (Βόσνιοι-Ερζεγοβίνοι) 64.462, ενώ οι υπόλοιπες εθνότητες
αριθμούσαν 2.236.759 άτομα.
Οι Τούρκοι, με τις γενοκτονίες
και τους διωγμούς, εξαφάνισαν τους Αρμενίους, με τις σφαγές και τις ανταλλαγές
πληθυσμού εξαφάνισαν το ελληνικό στοιχείο, ενώ συγχρόνως οι Κούρδοι υφίστανται
σφαγές και αναγκαστικές μετακινήσεις, οι Τάταροι, οι Κιρκάσιοι και οι
Σλαβόφωνοι αποκτούν τουρκική εθνική συνείδηση καθώς αφομοιώνονται, οι
Αραβόφωνοι ζουν κάτω από καθεστώς διωγμού και σφαγής. Πρόσφατα, χιλιάδες
αιρετικοί χριστιανοί (Αλεβίτες) από την Τουρκία, ζήτησαν πολιτικό άσυλο στη
Γερμανία. Τελικά, στο 15% από τους 12.512.846 κατοίκους της Τουρκίας θα
επιβληθεί η τουρκική εθνική συνείδηση. Πόσο όμως το έχει επιτύχει αυτό η
Τουρκία; Πόσο Τούρκοι έγιναν οι Γιουρούκοι, οι Ερυθρίνοι και οι Σαννοί
(2.223.299 άτομα) και οι υπόλοιπες εθνότητες, που κατατάσσονται στους
μουσουλμανοφανείς λαούς μη τουρκικής καταγωγής (2.236.759 άτομα) και πόσοι
είναι σήμερα αριθμητικά, όταν μόνον οι Αθίγγανοι, από 82.209 άτομα σήμερα
αριθμούν 500.000, ενώ οι Αραβόφωνοι ξεπερνούν τα 4.000.000; (3)
Πόσοι είναι οι απόγονοι του
Ερτογκρούλ και του Οσμάν (αρχηγέτες των Οθωμανών) σήμερα στο τουρκικό κράτος,
που αριθμεί 54.000.000 κατοίκους;
Εάν στους Οθωμανούς-Τούρκους,
που αριθμούσαν στις αρχές του αιώνα μας 1.805.744 άτομα, προσθέσουμε τους
μέτοικους μουσουλμάνους (Κιρκασίους, Τατάρους, Βόσνιους), δηλαδή 594.031 άτομα,
τους Οθωμανούς-Τούρκους της ενιαίας Θράκης (4) και τους ανταλλάξιμους από την
Ελλάδα, δηλαδή συνολικά 1.000.000 άτομα, όλοι μαζί τελικά δεν ξεπερνούσαν τα
3.400.000 άτομα. Αυτή η μειονότητα θα επιβάλει την νεόκοπη τουρκική εθνική
συνείδηση, βασιζόμενη πάντα στην παντουρκική-παντουρανική ιδεολογία, που οι
αρχικοί εκφραστές της ήσαν οι Νεότουρκοι αξιωματικοί και εκτελεστής της ο Κεμάλ
Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), που όμως δεν ήταν Τούρκος ή Οθωμανός, παρά
Αλβανός εξισλαμισμένος, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Αλλά και οι Οθωμανοί-Τούρκοι
ποιοι είναι; Όταν ο Ερτογκρούλ αναλαμβάνει τη φύλαξη του Σελτζουκικού
κράτους (σουλτανάτο του ρουμ) στην Προύσα, έχει μόνο 400 πολεμιστές και όταν ο
γιός του, ο Οσμάν ή Οθμάν (1289-1326), γίνεται ανεξάρτητος μετά τον
θάνατο του Σουλτάνου του Ικονίου Καϊκομπάι Γ΄ (1307), βασικό στοιχείο των
υπηκόων του είναι οι Έλληνες που εξισλαμίζονται οικειοθελώς (π.χ. ο διοικητής
του φρουρίου της Κερμεγκίας στη Βιθυνία, Μιχαήλ Σπανός, και όλος ο
πληθυσμός αυτής της επαρχίας, ενώ το 1391 ολόκληρος ο πληθυσμός της επαρχίας
Φιλαδελφείας στη Λυδία, μαζί με τον Μητροπολίτη). Επίσης, το γνωστό ιστορικό
έγκλημα των Οθωμανών-Τούρκων, το παιδομάζωμα � στοίχισε
2.000.000 παιδιά μόνο στο Ελληνικό έθνος. Αυτά, με την κατάλληλη εκπαίδευση,
έγιναν οι γενίτσαροι, διώκτες και σφαγείς του Ελληνισμού.
Το πόσο φιλικά μας έβλεπαν ή
μας βλέπουν οι Οθωμανοί-Τούρκοι, γίνεται αντιληπτό από τη θρησκεία τους:
- Όταν συναντήσετε απίστους, ε
λοιπόν, σφάζετε αυτούς. Γενική σφαγή αυτών (Κοράνιο, σελ.415, κεφ.ΧΙ, VΙΙΙ).
- Σφάζετε τους απίστους, όπου
κι� αν τους βρείτε αυτούς και εξανδραποδίζετε
αυτούς (Κοράνιο, σελ.146, κεφ.ΙΧ).
(Le Koran, εκδ. Kasimirski,
Paris 1877).
Αυτή ήταν και η αιτία που ο
Ελληνισμός, από 25.000.000 άτομα στη Μικρά Ασία, μετά από 450 χρόνια αριθμούσε
μόνο 8.500.000 άτομα (συνολικά, χριστιανοί και εξισλαμισμένοι).
Στις 47 μειονότητες (ή εθνικές
ομάδες) που κατοικούν στην Τουρκία, ανήκουν τα Μαυροθαλασσίτικα φύλα Σάννοι ή
Τσάννοι, Λαζοί, Μεσοχαλδηνοί, Κόλχοι ή Μιγγρελοί, Ίβηρες ή Γεωργιανοί, Αππαϊτες
ή Αμπαζάδες, Αβασχοί ή Αμπχασάδες και οι Γιουρούκοι (Παφλαγόνες, Τσεπνήδες,
Χάλυβες, Τσομακλήδες και Ταχτασήδες). Επίσης και οι Ελληνόφωνοι εξισλαμισμένοι
(Θονιαλήδες, Κρωμναίοι, Οφλήδες), οι κρυπτοχριστιανοί Ελληνόφωνοι ή Τουρκόφωνοι
της Λαμψάκου, οι Σταυριώτες, οι επονομαζόμενοι «Κλωστοί» της Τοκάτης και οι
«Γυριστοί» της Πουλατζάκης (Πολεμωνιάς), της Βιζέρας, της Φάτζας (ή Βαδασάκης),
των Πλάτανων και της Μαντζούκας (Αργυρουπόλεως ή Γκιομούς-χανέ).
Επίσης, στις 47 μειονότητες (ή
εθνικά φύλα) της Τουρκίας, ανήκουν και οι μουσουλμανοφανείς ή τουρκοφανείς λαοί
της Μικράς Ασίας, που κατά το πλείστον είναι ελληνικής καταγωγής, όπως οι
εξισλαμισμένοι Κρήτες, οι εξισλαμισμένοι Θράκες (Ζεϊμπέκοι και Πομάκοι), οι
εξισλαμισμένοι Ιλλυριοί (Αλβανοί), οι τουρκοφανείς Καππαδόκες και οι Τροκμηνοί
ή Τουρκομάνοι (μουσουλμανοφανής λαός, απόγονοι αιρετικών χριστιανών), οι
τουρκοφανείς Βιθυνοί (προερχόμενοι από την Μακεδονία και τη Θράκη,
μετοικίζοντας επί Βυζαντίου την περιοχή), οι τουρκοφανείς Πισίδαι, οι Κρεμτήδες
της Λυκαονίας, οι Μπαχρίμ της Παμφυλίας, οι Κιζηλμπασήδες ή Ερυθρίνοι ή
Ερυθίνοι (απόγονοι των αιρετικών Παυλικιανών, ελληνικής καταγωγής) και οι
μουσουλμανοφανείς της Λυκίας, οι Γαλλογραικοί της Φρυγίας (Έλληνες και
εξελληνισμένοι Γαλάτες, της φυλής των Τεκτοσάγων, που εξισλαμίσθηκαν τον 15ο
μ.Χ. αι.), οι τουρκοφανείς Ίσαυροι ή Αφσάροι της Καραμανίας-Καταονίας (Σουνίτες
μουσουλμάνοι), οι Γιουρούκοι (μουσουλμανοφανής λαός, που ανήκε στην αίρεση των
Ασιατών ή Κυνοχωριτών και που οι Τούρκοι ονομάζουν Απτάλ, δηλαδή περιφερόμενους
χριστιανούς), μουσουλμάνοι Σιίτες, οι μικρότερες μειονότητες των Ανσαριτών,
Μαρδαϊτών ή Assacim, των Γράμ-ριέ, και των Μπαντιέ. Επίσης, ως μειονότητες
εξετάζονται και οι αιρετικοί μουσουλμάνοι Δερβίσαι-Μπεκτασήδες, Ισμαηλίτες,
Γεζίτες και οι Μαβλεβήδες (Αλεβήδες ή Αλεβήτες). Ανάμεσα στις 47 μειονότητες
της Τουρκίας, υπάρχουν επίσης και οι Αραβόφωνοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, Άραβες
μουσουλμάνοι, αλλά και οι αιρετικοί Χριστιανοί Μαρωνίτες, Ιακωβίτες,
Συροχαλδαίοι, Νεστοριανοί και Κόπτες.
Όλοι αυτοί οι λαοί, αν και
ανήκαν ως επί το πλείστον στον μουσουλμανικό κόσμο της Τουρκίας, ονομάζονταν
μουσουλμανοφανείς ή τουρκοφανείς λαοί, διότι δεν ήσαν Τούρκοι και παρ᾽ ό,τι
είχαν τουρκικά ονόματα, θεωρούσαν (και θεωρούν) τους Τούρκους εχθρούς και
κατακτητές.
Οι Τούρκοι-Οθωμανοί, το 1904,
όταν θέλησαν να κάνουν απογραφή του πληθυσμού, έβγαλαν απογραφικά δελτία, όπου
τους μεν Χριστιανούς ήθελαν να τους γράφουν ανάλογα με την αίρεσή τους, ενώ
τους μουσουλμάνους σε μία στήλη, για να τους παρουσιάσουν Τούρκους-Οθωμανούς.
Οι μουσουλμανοφανείς
αντέδρασαν δυναμικά, απειλώντας με εξέγερση, ζητώντας στην απογραφή, ό,τι
ισχύει για τους Χριστιανούς, το ίδιο να ισχύσει και για τους μουσουλμάνους.
Πράγματι, αναγκάσθηκαν ο Σουλτάνος και η τουρκική κυβέρνηση να πραγματοποιήσουν
την απογραφή με δελτάρια, όπου υπήρχαν μόνο δύο στήλες, Χριστιανών και
Μουσουλμάνων.
Το 1915, ο Χότζα Μ.
Σεμσεντίν, στο βιβλίο του «Χαριφατάν Χακικατά» (Από το ψέμα στην αλήθεια),
αναφέρει: «αυτοί οι μουσουλμανοφανείς ή τουρκοφανείς λαοί, αντιδρούν
συστηματικά κατά των Τούρκων», και προτείνει να ληφθούν μέτρα εναντίον τους
θεωρώντας τους ως καταστροφείς του τουρκισμού, ενώ για τη θρησκεία τους
αναφέρει ότι «δεν είναι καθαρός ισλαμισμός, διότι αυτή στηρίζεται σε δόγματα
και απόψεις αρχαίων φιλοσόφων και μάλιστα αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Αυτοί οι
μουσουλμανοφανείς μισούν τους Τούρκους, όπως τους μισούν οι Έλληνες, οι
Βούλγαροι και οι Ρώσοι� ». Ο Χότζα Μ. Σεμσεντίν στηρίζει τις
απόψεις του, σε ορισμένα γεγονότα και στις εξεγέρσεις αυτών των λαών εναντίον
των Τούρκων κατακτητών.
Στην τελευταία δεκαετία του
1800, εξεγέρθηκαν οι Μπαντιές (Μυστικοπαθείς), που ήσαν
κρυπτοχριστιανοί, με αρχηγό τον Αμπντουλάχ. Αυτός ήταν γιατρός, γνώστης
της ελληνικής γλώσσας και της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Το κυριώτερο
σύνθημά τους ήταν: «Οι μουσουλμάνοι κατέστρεψαν τη χώρα μας και οι Μπαντιέ
πρέπει να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, για να πλάσουν ελεύθερα τις δικές
τους παραδόσεις».
Ο Χότζα Μ. Σεμσεντίν, στους
επικίνδυνους μουσουλμανοφανείς λαούς, κατατάσσει και τους Δερβίσηδες,
που η πίστη τους είναι παρόμοια με των Χριστιανών και για τον λόγο αυτό μισούν
τους Τούρκους. Αναφέρει επίσης, τις θρησκευτικές αιρετικές τάσεις των Μπεκτασήδων,
που είναι αδιάλλακτοι εχθροί των Τούρκων και την τάση των Μουσμεχιδών
(εικονολάτρες).
Αναφέρει επίσης στους
μουσουλμανοφανείς λαούς τους Ισμαηλίτες (Ισμαηλιέ), που ζουν στη Συρία
και τη Μ. Ασία. Αυτοί έχουν δική τους συνείδηση και δεν τηρούν καμιά αρχή του
Ισλαμισμού. Η κίνηση των Ισμαηλιτών μπορεί να καταπνίγηκε μέσα στο αίμα, αλλά
αυτοί δεν εξαφανίσθηκαν, διότι κατοικούν στα ορεινά (οροσειρά Αντιταύρου) και
είναι εχθροί του τουρκισμού.
Στον κατάλογο με τους
επικίνδυνους μουσουλμανοφανείς, κατατάσσει τους Κρεμτήδες και τους Μπαχρίμ
(Θαλασσινοί), που κατοικούν στον Ταύρο (Λυκία) και στα παράλια Λυκίας-Κιλικίας.
Οι λαοί αυτοί εξεγέρθηκαν και οι Τούρκοι έπνιξαν την εξέγερση μέσα στο αίμα,
σφάζοντας 40.000 εχθρούς. Όπως παρατηρεί ο Σεμσεντίν, αυτοί οι δύο λαοί, δεν
εξαφανίσθηκαν και δεν υποτάχθηκαν, μάλιστα περιμένουν τη στιγμή που θα
μπορέσουν να εκδικηθούν. Οι Κρεμτήδες, όταν τους έσφαζαν οι ορδές των Τούρκων,
έλεγαν: «Τι σας νοιάζει εσάς, εάν είμαστε Χριστιανοί ή αν είμαστε με το
διάβολο;». Αρχηγός των επαναστατημένων Κρεμτήδων ήταν ο Εμπού Ταχήρ, που
ο ηρωισμός και οι αγώνες του τραγουδήθηκαν, όπως και οι αγώνες των Ακριτών του
Βυζαντίου.
Σύμφωνα με τον κατάλογο του
Σεμσεντίν, στους επικίνδυνους μουσουλμανοφανείς λαούς ανήκουν και οι Μορδαϊτες,
που είναι απόγονοι των αρχαίων Απελατών, που πήραν στα χρόνια των Σταυροφοριών
το όνομα Assacin, δηλαδή «δολοφόνοι». Τέλος, ο κατάλογος κλείνει με τους
μικρούς λαούς των Γκράμ-ριέ και των Ανσαριτών.
Ο Αρίφ Μπέης, υπουργός
στην κυβέρνηση του Κεμάλ και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως,
στο βιβλίο του «Μπασίμιζα Γκελενλέρ» (Τα επερχόμενα επί της κεφαλής μας),
αναφέρει την εξέγερση των μουσουλμανοφανών Κιζίλ Μπάς (Ερυθρίνοι ή Ερυθίνοι),
που κατοικούσαν στο βιλαέτι της Σεβάστειας (Σιβάς) του Πόντου. Αυτή η εξέγερση
έγινε το 1853 (κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου). Οι Κιζίλ Μπάς,
με αρχηγό (Δέδε) τον Αλή Μπέη, ελευθέρωσαν μια περιοχή, ενώ δεν πείραξαν
καθόλου τους χριστιανούς. Αντίθετα έκαψαν τα χωριά των μουσουλμάνων και
καταδίωξαν τους Τούρκους-Οθωμανούς.
Ο Αρίφ Μπέης προσθέτει στους
εχθρούς της Τουρκίας τους Τουρκομάνους ή Τουρκμένιους, που είναι
φανατικοί εχθροί των Τούρκων. Αυτοί, όπως και οι Δερβίσηδες, πιστεύουν σε
δόγματα που, ενώ είναι μουσουλμανικά, προέρχονται από τη χριστιανική θρησκεία.
Το ποια είναι η θέση των
μουσουλμανοφανών ή τουρκοφανών λαών σήμερα στο τουρκικό κράτος, γίνεται
αντιληπτό από μία γενική παρατήρηση του Χότζα Μ. Σεμσεντίν, που είναι τώρα
επίκαιρη: «Οι κάτοικοι της Μ. Ασίας, ενώ δέχτηκαν τον Ισλαμισμό, θέλησαν μέσα
από αυτήν την αποδοχή να κρατήσουν τις δικές τους παραδόσεις, που τις
υπερασπίσθηκαν με αιματηρούς πολέμους». Παρά το πνίξιμο αυτών των εξεγέρσεων με
σφαγές, ο Σεμσεντίν παραδέχεται ότι η κατάσταση δεν άλλαξε και αυτοί οι λαοί
περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, για να πάρουν εκδίκηση.
Σημειώσεις:
1. «Λαοί και Φυλαί της Μικράς
Ασίας», του Γ. Κλ. Σκαλιέρη (1922): Στην Μ. Ασία, από τους 9.866.706 κατοίκους
της, οι Τούρκοι-Οθωμανοί αριθμούν 1.802.697 άτομα, οι Άριοι Σλαύοι 64.487 και
οι Κιρκάσιοι 433.582.
2. Johannes Lepsius (1919), �Les Massacres en Armenie� (Report Sevret): Από τους 2.644.140
κατοίκους της Αρμενίας και του Κουρδιστάν, οι Τούρκοι-Οθωμανοί αριθμούν μόνο
30.500 άτομα και οι μέτοικοι Κιρκάσιοι 27.500 άτομα.
3. Οι Αραβόφωνοι (Χρ.
Ορθόδοξοι, Χρ. Αιρετικοί, Μουσουλμάνοι) ξεπερνούν τα 4.000.000 άτομα, διότι
στους 221.575 κατοίκους του 1904-1912, προστέθηκαν και οι Άραβες της
Αλεξανδρέττας. Η περιοχή αυτή, κατόπιν τουρκικών πιέσεων, έγινε ανεξάρτητο
κρατίδιο (1938) από τους Γάλλους, με την ονομασία Σαντζάκι του Χατάι και
προσαρτήθηκε πραξικοπηματικά (23 Ιουνίου 1939) από την Τουρκία.
4. Allegmeine Zeitung (1918):
Στη Θράκη (ενιαία), από τους 2.058.00 κατοίκους, οι μουσουλμάνοι διάφορης
καταγωγής και οι Τούρκοι-Οθωμανοί αριθμούσαν 658.000 άτομα.
Βιβλιογραφία:
- «Περί Μ. Ασίας και των εν
αυτή κρυπτοχριστιανών», του Κ.Γ.Λαμέρα
- «Ο Γόρδιος Δεσμός των
Εθνοτήτων», του Περ.Ροδάκη
- «Ο πολιτισμός του Πόντου»,
του Γ.Κ.Ανδρεάδη
- «Χρονικό του
2ου αιώνα», εκδ. 4Ε
Το άρθρο αυτό προέρχεται
από Μικρασιάτες
Το URL της ιστορίας αυτής
είναι ο εξής
